Σου έχει τύχει να νιώθεις το μυαλό σου να συρρικνώνεται..να μικραίνει και να κλειδώνει όλες τις αισθήσεις σου..
Να βυθίζεσαι σε ένα ήσυχο σκοτάδι...μαύρο ναι ρε..μαύρο..γαλήνιο και ήρεμο..
Να μην ακούς πια τα λόγια που πληγώνουν,να μη θυμάσαι το πριν ..να μην αισθάνεσαι αυτά που έρχονται και δεν θέλεις να δεχθείς...
Εσύ που έχεις το χαμόγελο,εσύ που έχεις τη δύναμη και το κουράγιο..εσύ που σε κρατάνε τα πόδια σου ακόμα..ΕΣΥ πάλεψε..ΕΓΩ δεν θέλω άλλο..
Θα κοιμηθώ και ας είναι μέρα..θα κοιμηθώ και ας μου μιλάνε...
Κουλουριάζεται η ψυχή μου και δεν περιμένει κανέναν..φεύγει μέσα μου και δεν πιστεύει σε τίποτα..
Θα έρθω πάλι όταν έχω μαζέψει την αντοχή που χρειάζεται για να αντιμετωπίσω το σωρό απ'τα σκουλήκια που περιμένουν..τα σκουλήκια που όσο ήμουν εδώ είχαν άλλη μορφή και οικεία χαμόγελα..τα όντα που με τριγύριζαν και φόρτωναν την πλάτη μου με πέτρες ..Τότε δεν καταλάβαινα αλλά το βάρος έγινε πολύ..και το παιδί μέσα μου ..λίγο..
Μεγάλωσα και η φαντασία με εγκατέλειψε..
Θες χαρά...φύγε..
Θες γέλιο..όχι εδώ..όχι τώρα..
Θες μια άλλη που να αντέχεις..να μη σε σκοτεινιάζει..ψάξε αλλού..
Φύγε φίλε μου γιατί δε γράφω για σένα..γράφω για να μη δω άλλα δάκρυα..γράφω για να αντέξω..
Θα γυρίσω ξανά..όταν έρθει η ώρα..
....................
