Κάνε χώρο στη φαντασία σου λίγο και άκου...
Εικόνα...
Μικρό δωμάτιο, στενό και άδειο. Στον τοίχο ένα ρολόι που δείχνει 33. Τι σκατά μετράει ?
Στη μέση ένα παγκάκι ξύλινο, άβολο και πάνω κάθεται ένας τύπος ντυμένος στα μαύρα.
Στα πόδια του λιωμένα παπούτσια και δίπλα τους μια βαλίτσα ταλαιπωρημένη και βρώμικη.
Στο ένα άκρο του δωματίου μια πόρτα και στο άλλο άκρο ακόμα μία.
Μάλιστα...................
Ο τύπος κοιτάζει τον τοίχο απέναντι. Τον μοναδικό δείκτη του ρολογιού.
Δε δείχνει να θέλει να μετακινηθεί απ΄το παγκάκι του. Γιατί?
Κάνε κι άλλο χώρο...
Ο τύπος είναι ήρωας ενός βιβλίου.
Το βιβλίο το γράφει ένας μαλάκας και τον βάζει να πηγαίνει βόλτες πότε στη μια και πότε στην άλλη πόρτα. Τον βάζει να γνωρίζει κόσμο, τον αφήνει αρκετά για να βολευτεί, να ερωτευθεί, να δεθεί και μετά τον βάζει να τρέχει πίσω στο δωμάτιο. Τον ακουμπάει στο παγκάκι και μετακινεί το δείκτη του ρολογιού.
Μετά από λίγο, πριν ο τύπος αποκοιμηθεί...τον στέλνει πάλι βόλτα, σε γεγονότα όμοια, σε ανθρώπους περαστικούς, σε σελίδες που γεμίζουν και γυρίζουν απλά για να τον φέρουν και πάλι στο δωμάτιο.
Και πάλι στο παγκάκι.
Μία ακόμα κίνηση του δείκτη.
.
.
.
Σκιά σε γραμμές ο τύπος.
Μαλάκας απύθμενος ο συγγραφέας.
.
.
.
Απόψε κάθεται στο παγκάκι του και περιμένει...τι θα του γράψει ο ρόλος του, ποια απ΄τις δυο γαμημένες πόρτες θα πρέπει να ανοίξει πάλι. Και είμαι σίγουρη πως δε θέλει να ανοίξει καμία, πως δε θέλει να ξανασηκώσει τη βαλίτσα, δε θέλει να ξαναπερπατήσει.
Να ξεριζώσει το ρολόι θέλει, να σπάσει το γαμημένο το παγκάκι και να βαρέσει το κεφάλι του στον τοίχο.
Να είναι χάρτινος ο τοίχος λέει και να βγει το κεφάλι του απ΄την άλλη μεριά, μπροστά στη μούρη του παπάρα που γράφει τις διαδρομές.
Να του δαγκώσει τα μάτια να μη βλέπει πια, να του κόψει και τη γλώσσα να μη δώσει εντολή να γράψει κανείς για αυτόν το τέλος.
Να τον αφήσει αιμόφυρτο να στάζει πάνω στα μαύρα ρούχα και τα παπούτσια που για χάρη του έλιωσαν. Να γδυθεί. Να του αφήσει τη βαλίτσα για παρέα και να φύγει...
Να φύγει..................
ΤΕΛΟΣ
