Aν με ρωτούσες..

Μικρή αν με ρωτούσες τι ήθελα να γίνω.. θα απαντούσα σκιτσογράφος..
Μεγαλώνοντας..το όνειρο έμεινε ίδιο αλλά δυστυχώς αποφάσισαν άλλοι και όχι εγώ..
Κατέληξα να τελειώνω μια στεγνή σχολή και να δουλεύω σε μια τράπεζα..να αλλάζω πόλη για μια μόνιμη δουλειά που δε με ευχαριστεί..

Μικρή αν με ρωτούσες αν ήθελα οικογένεια...θα απαντούσα όχι..δεν εμπιστεύομαι κανέναν
Μεγαλώνοντας εμπιστεύτηκα έναν άνθρωπο και προχωράω μαζί του..ο φόβος μου όμως δεν έπαψε να υπάρχει..τον πιέζω μέσα μόνο και ξεροκαταπίνω σβήνοντας την ιδέα μιας οικογένειας..

Μικρή αν με ρωτούσες για τους φίλους μου..θα απαντούσα δεν υπάρχουν φίλοι..
Μεγαλώνοντας γνώρισα τους καλύτερους ανθρώπους της ζωής μου..χωρίς αυτούς δεν μπορώ να υπάρξω τώρα πια..γνώρισα και κάποιους που στην πορεία ξεθώριασαν..και ετσι εκτιμάω αυτούς που είναι δίπλα μου ..

Τώρα που μεγάλωσα πια..δε χρειάζεται να ρωτήσεις..
Ξέρω οτι θα ζωγραφίζω όταν θέλω να χαμογελάσω..οτι θα γράφω όταν έχω σκοτεινιάσει..οτι θα πάω να κρυφτώ στη γνωστή μου αγκαλιά όταν φοβάμαι και οτι θα πάρω τηλέφωνο την καλύτερή μου φίλη όταν πνίγομαι..
Ξέρω οτι δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω παιδιά..ξέρω οτι δεν θα συγχωρήσω αυτούς που όταν μεγάλωνα μου έκοψαν τα θέλω και τα έραψαν πάνω μου όπως ήθελαν..

Μεγάλωσα και αποφασίζω μόνη μου..
Μόνη μου θα αφήσω ένα δάκρυ για εκείνο το παιδί..θα πιαστώ χέρι χέρι με εκείνον που μένει μαζί μου για το ταξίδι ..θα χαμογελάσω στους φίλους μου και θα ζήσω..

Κι αν με ρωτήσεις τι θα κάνω στο μέλλον ..απάντηση για σχέδια δε θα πάρεις..

''Η ζωή είναι αυτό που περνά όταν κάνουμε σχέδια για το μέλλον..'' είχε πει ο Τζον Λένον
πέρασαν 30 χρόνια με όνειρα και σχέδια που έσβησαν..αρκετά δεν είναι;