Θυμάμαι οτι κάποτε με φόβιζαν οι άνθρωποι και νόμιζα πως με φαντάσματα θα είμαι ασφαλής.
Με βάφτισα με ένα τέτοιο όνομα σκοτεινό και με έντυσα έτσι που να μη φαίνομαι ποτέ.
Με έκρυψα καλά και με έμαθα να κοιτάζω γύρω μου πριν μιλήσω, πριν γδυθώ, πριν αφεθώ.
Μισή ζωή θα μου πείς.
Ασφάλεια, θα σου πω.
Αφέλεια ...ίσως.

Ξεχάστηκα πάντως...
Και μια μέρα ήρθες λίγο πιο κοντά.
Δε ξέρω αν ήταν η μυρωδιά σου, η φωνή, οι λέξεις σου ή απλά η παρέα που με τρόμαξε.
Μαζεύτηκα στα σκοτάδια μου να μελετήσω κινδύνους, πιθανότητες, μάχες και απώλειες.
Και ...
Την επόμενη μέρα σε άφησα ακόμα πιο κοντά μου.
Και την επόμενη ακόμα πιο πολύ.
Ώσπου περίμενα τις μέρες να έρθουν για να σε νιώσω και ξέχναγα τους υπολογισμούς και τις προφυλάξεις.
Και την ασφάλεια...
Αφέλεια πάλι...

Και έμαθα για ένα θηρίο που τρώει σκοτάδι και μεγαλώνει. Που καταπίνει φόβους και ταίζει θολές λέξεις.
Έμαθα για ένα μυαλό που ζει σε σώμα άνδρα και δεν ονειρεύεται με χάδια και υποσχέσεις.
Δεν έχει ανάγκη να κρυφτεί και δε φοβάται να παλέψει.
Έμαθα για έναν άνδρα που τολμάει να αγκαλιάζει το θηρίο και είδα μέσα μου πόσο μπορώ να τον ερωτευθώ για αυτό.

Και προσπαθώ μέσα σε όλα αυτά να νικήσω την ανάγκη μου για ασφάλεια, να σβήσω τα φαντάσματα, να διώξω το θηρίο, να ζήσω όσα έχω ερωτευθεί ...
Να βρω το θάρρος να μην είμαι αφελής...και να σου πω τι είσαι αλήθεια.

..χμμμμμμμμ

Σύννεφα και ουρανοί και μαύρα δαχτυλίδια και όνειρα και θέλω και ένα σωρό αρχίδια...
Καλή αρχή δεν είναι αυτή ?
Όχι?
Κυνηγός μιας γαμημένης τελείας μια ζωή σε όλα..
Στην οικογένεια και στη δουλειά, στο θυμό και στα ξεσπάσματα, στα γέλια και στα δάκρυα.
Μικρή όταν ήμουν μου φάνταζε το μέλλον μακρινό και ήμουν σίγουρη ότι θα το φτιάξω όπως το θέλω. Τώρα που το ταβάνι του αύριο έχει κατέβει στο λαιμό μου δε ξέρω καν αν θα καταφέρω να το φτιάξω όπως μπορώ... όσο μπορώ.
Ξυπνάω και σκέφτομαι πως το επόμενό πρωί μου θα κάνω όσα γουστάρω και μάντεψε....ξυπνάω και σκέφτομαι πως ίσως τα κάνω ένα άλλο πρωί. Μια ηλίθια μέρα της μαρμότας ξεκινάει με εμένα να αθετώ το μόνο όρο που θα την έκανε να πάψει να υπάρχει. Ώσπου...μάντεψε ξανά..θα φτάσει μια στιγμή που θα μπει μια τελεία και δεν θα είναι καν από εμένα. Απλά θα έρθει το επόμενο πρωί αλλά όχι για μένα. Και θα μετράω τα ανάποδα ραδίκια και θα λέω ..."Μανδραγόρα μου η ζωή ήταν μαλακία και εγώ δε πήρα πρέφα πως έπρεπε απλά να τη χορτάσω".
Μου φταίει ο καιρός, η κίνηση, η μαλάκω που μου πετάγεται σαν κότα λες και την περίμενα απ΄το στοπ να παίξουμε, η διπλανή μου στη δουλειά που δε λέει να σκάσει, το φαγητό που δε μπορώ να σκεφτώ να μαγειρέψω, τα ρούχα που πρέπει να διαλέξω για αύριο, το κρεβάτι που είναι παγωμένο, το τζάκι που είναι σε λάθος δωμάτιο και δε μπορώ να το μεταφέρω μέσα μου να το βουλώσω πια μπας και καταλάβω τι σκατά μου φταίει. Μπας και κάτσω στη φωτιά μπροστά και τα κρατήσω όλα ένα ένα να δω ποιο γαμημένο κρύβει το σκουλήκι μέσα του ...ποιο πρέπει να κάψω για να ξυπνήσω το πρωί και να τα σπάσω όλα. Να αλλάξω τα πετρέλαια του σύμπαντος και να χέσω και τις τελείες και τις επαναλήψεις του εγκεφάλου μου. Το σκουλήκι να βρω Μανδραγόρα μου και όλα θα είναι τέλεια..
Ακούς??

Στοίχημα ότι...

Κάτι πρέπει να αλλάξει..
Ξέρεις..
Αυτό που είναι καιρό τώρα κάπου μες στο στομάχι. Πρέπει να βρεις τρόπο να το σπρώξεις.
Θα ανέβει στο λαιμό, θα σου κόψει για λίγο την ανάσα και μόλις καταφέρεις να το φτύσεις θα είναι όλα καλύτερα.

Στοίχημα ότι θες.
Ξέρω πως θες.

Το θέμα είναι να το βρεις.
Ξέρεις που το φυλάς. Ξέρεις όμως ποιο απ όλα είναι αυτό που σε αηδιάζει?
Ξέρεις ποιο απ όλα ανακατεύει ολόκληρο τον κόσμο σου για άλλη μια φορά?
Σκοτάδι φίλε μου καλέ.
Ακόμα μια φορά.
Στα σκοτεινά καλείσαι να ψάξεις τα άντερα σου για να βρεις τι πρέπει να διώξεις.
Σκέψου λίγο..
Τα χειρότερα μυστικά τα φυλάς στο σκοτάδι, μέσα σου.
Άρα μόνο δίκαιο είναι να ψάξεις μέσα σε αυτό.
Χωρίς βοήθεια.

Στοίχημα ότι φοβάσαι.

Τι θα βρεις
Αν θα το βρεις
Αν θα το αντέξεις και αν θα καταφέρεις να το βγάλεις.
Πολλά μαζεύτηκαν.
Πάρα πολλά.
Και κάθε μέρα στο κλείσιμο της σελίδας στέκεται ένα από αυτά να σου θυμίζει τι τέρατα κρύβεις.
Τι τέρατα είδες.
Τι τέρας είσαι?

Στοίχημα ότι δεν είσαι.
Στοίχημα ότι πρέπει να σου το αποδείξεις.
Ξέρω.
Γιαυτό ψάχνεις.

Κι αν τα τέρατά σου έχουν βγάλει ρίζες τεράστιες από αυτές που δε μπορεί κανείς να ξεριζώσει?
Τότε τι?
Σε βλέπω να περπατάς με το ξυλάκι σου στο χέρι και γελάω.
Με κάνεις να γελάω.
.....Τόσο λίγο αυτό το ξυλάκι.
Για τέτοια τέρατα.

Στοίχημα ότι το γνωρίζεις ήδη.

Τι να σου πω ...
Θα σε αφήσω μόνο σου αυτή τη φορά. Να περπατήσεις, να γδαρθείς, να πολεμήσεις.
Εκεί.
Εσύ και το ξυλάκι στα σκοτάδια.
Κι αν τα καταφέρεις ρε ....
Να τα καταφέρεις γιατί θέλω να σε δω.
Να σε δω θέλω για να με πείσεις πως υπάρχεις.
Γιατί από τότε που σε ξέρω φίλε μου..το μόνο τέρας είσαι εσύ.
Και θέλω να αλλάξεις.

Βέβαια το αν θα γίνει αυτό παραμένει ένα στοίχημα...