Απόψε ...
Κάποιος μου είπε ότι γελάνε τα μάτια μου..και πως λίγοι άνθρωποι το έχουν αυτό.
Αν καταφέρνω να έχω ακόμη καλοσύνη στα μάτια μου..είμαι εντάξει.
.................................................................................
Άφησα πίσω όσα κορίτσια είχα μέσα μου και έφτιαξα γυναίκες.
Διαφορετικές, κάθε φορά και πιο δυνατές για να αντέξουν....λιγάκι πιο πολύ.
Ξεφλούδισαν και φάνηκε το μέσα τους και ήταν όλες ίδιες και καμιά τους εγώ.
Και έφτιαξε μόνος του ο χρόνος μία και είναι όσα κρύβω και όσα ουρλιάζω δυνατά.
Σήμερα είμαι εγώ και ξέρω πια...
Αποχαιρέτησα τα κομμάτια μου που σπάσανε, σταμάτησα να ονειρεύομαι εκείνα που χάθηκαν και στέκομαι ολόκληρη χωρίς τις λέξεις κανενός.
Χωρίς επαίνους, αγκαλιές και χαμόγελα.
Χωρίς μορφασμούς, περιορισμούς και δάκρυα.
Είμαι ότι βλέπει εκείνος που μπορεί να δει και ότι ακούει αυτός που έχει χώρο μέσα του για τη φωνή μου.
.............................................................................
Τώρα...
Άφησα κάποιον τόσο βαθιά μες στο μυαλό μου, που δε μπορώ να πάρω ανάσα.
Αλλά ξέρεις...αν καταφέρνω να ανασαίνω ακόμη μετά από όσες στιγμές η ζωή μου έχει κόψει την ανάσα..είμαι καλά.
