Aν με ρωτούσες..

Μικρή αν με ρωτούσες τι ήθελα να γίνω.. θα απαντούσα σκιτσογράφος..
Μεγαλώνοντας..το όνειρο έμεινε ίδιο αλλά δυστυχώς αποφάσισαν άλλοι και όχι εγώ..
Κατέληξα να τελειώνω μια στεγνή σχολή και να δουλεύω σε μια τράπεζα..να αλλάζω πόλη για μια μόνιμη δουλειά που δε με ευχαριστεί..

Μικρή αν με ρωτούσες αν ήθελα οικογένεια...θα απαντούσα όχι..δεν εμπιστεύομαι κανέναν
Μεγαλώνοντας εμπιστεύτηκα έναν άνθρωπο και προχωράω μαζί του..ο φόβος μου όμως δεν έπαψε να υπάρχει..τον πιέζω μέσα μόνο και ξεροκαταπίνω σβήνοντας την ιδέα μιας οικογένειας..

Μικρή αν με ρωτούσες για τους φίλους μου..θα απαντούσα δεν υπάρχουν φίλοι..
Μεγαλώνοντας γνώρισα τους καλύτερους ανθρώπους της ζωής μου..χωρίς αυτούς δεν μπορώ να υπάρξω τώρα πια..γνώρισα και κάποιους που στην πορεία ξεθώριασαν..και ετσι εκτιμάω αυτούς που είναι δίπλα μου ..

Τώρα που μεγάλωσα πια..δε χρειάζεται να ρωτήσεις..
Ξέρω οτι θα ζωγραφίζω όταν θέλω να χαμογελάσω..οτι θα γράφω όταν έχω σκοτεινιάσει..οτι θα πάω να κρυφτώ στη γνωστή μου αγκαλιά όταν φοβάμαι και οτι θα πάρω τηλέφωνο την καλύτερή μου φίλη όταν πνίγομαι..
Ξέρω οτι δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω παιδιά..ξέρω οτι δεν θα συγχωρήσω αυτούς που όταν μεγάλωνα μου έκοψαν τα θέλω και τα έραψαν πάνω μου όπως ήθελαν..

Μεγάλωσα και αποφασίζω μόνη μου..
Μόνη μου θα αφήσω ένα δάκρυ για εκείνο το παιδί..θα πιαστώ χέρι χέρι με εκείνον που μένει μαζί μου για το ταξίδι ..θα χαμογελάσω στους φίλους μου και θα ζήσω..

Κι αν με ρωτήσεις τι θα κάνω στο μέλλον ..απάντηση για σχέδια δε θα πάρεις..

''Η ζωή είναι αυτό που περνά όταν κάνουμε σχέδια για το μέλλον..'' είχε πει ο Τζον Λένον
πέρασαν 30 χρόνια με όνειρα και σχέδια που έσβησαν..αρκετά δεν είναι;

ΑΝΕΚΔΟΤΑΚΙ..

Λοιπόν όπως έχετε καταλάβει-οι περισσότεροι-βρίσκομαι κάπου στον κάμπο..
Κάποιος εδώ λοιπόν μου είπε το εξής ανέκδοτο:

''Γιατί οι καμήλες ζουν στην έρημο..ενώ οι Λαρισαίοι στη Λάρισα?''

...''Γιατί οι καμήλες πρόλαβαν και διάλεξαν πρώτες''


ΥΓ.Όταν έρθειτο καλοκαίρι..τη γάμσα παίδεεεεεεεεες

Ζωγραφιά...

Ένα σπίτι,μια οικογένεια,μια αγκαλιά...ο ήλιος και λίγα σύννεφα..
Ασπρόμαυρη ζωγραφιά στην πόρτα του ψυγείου μου...μόνο εκεί..

Δεν χρειάζονται χρώματα για να είναι κάτι αληθινό..
Δεν χρειάζεται να είναι ασπρόμαυρο κάτι για να είναι ψεύτικο...

Δύο για τα 5...

story No1


Μόλις μπήκαν οι πρώτες αχτίδες ήλιου απ’το μικρό παραθυράκι της , ξύπνησε..
Σηκώθηκε αμέσως,είχε να κάνει τόσες δουλειές..να ξεσκονίσει ,να αερίσει, να στρώσει τα κρεβάτια και να τακτοποιήσει τραπεζομάντιλα, μαχαιροπήρουνα και πιάτα..
Σήμερα θα γέμιζε το πανδοχείο..είχαν γιορτή..
Παντρευόταν βλέπεις η κόρη του αφεντικού και όλοι οι συγγενείς θα έρχονταν να φάνε και να γλεντήσουν εκεί..

Φόρεσε τα φθαρμένα ρούχα και τη λευκή ποδιά της...
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη...Σαν να είδε εκεί στο πορτοκαλί χαμόγελο του ήλιου όπως χτυπούσε το γυαλί...τη μορφή της αγαπημένης της μητέρας
«Μικρή μου σταχτοπούτα ..όταν έρθει η ώρα σου να παντρευτείς θα σε καμαρώνω και θα είμαι τόσο υπερήφανη και ευτυχισμένη..»

Ένα γλυκό συναίσθημα την πλημμύρισε και ένα δάκρυ έτρεξε αργά στο πρόσωπό της...
Δεν θα με δει ποτέ..το μόνο που είδε ήταν τα πατώματα και τα μάρμαρα αυτού του κουτιού..αυτά που έτριβε με χαμόγελο..ώσπου έφυγε

Τις τελευταίες μέρες εκείνη η μορφή και τα λόγια της μητέρας της την είχαν στοιχειώσει..είχαν γίνει μια σκοτεινή εμμονή και είχαν φωλιάσει σε μια χαραμάδα της ψυχής της..
Δεν την πείραζε που ήταν ‘’δούλα’’ όπως συχνά τη φώναζαν ,που δούλευε απ’το χάραμα του ήλιου ώς το βαθύ σκοτάδι...Την πείραζε που δεν είχε μια αγκαλιά να κρυφτεί τη νύχτα...ένα ζεστό φιλί να ρουφήξει την κούραση του σώματος και της ψυχής της...

Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό της και βγήκε απ’το δωμάτιο..
Πήγε στην κουζίνα όπου μύριζαν χίλια φαγητά και έτρεχαν όλες πανικόβλητες...
Βγήκε στην πίσω αυλή και από εκεί ανέβηκε το διπλανό λόφο...

Στάθηκε στην κορυφή και κοίταξε κάτω...το τρομακτικό αίσθημα μιας αναπάντεχης πτώσης την έσπρωξε να κάνει ένα βήμα πίσω..Το στόμα της ξεράθηκε και ίδρωσε σε όλο της το σώμα... «Ίλιγγος»..άραγε νάναι έτσι και ο έρωτας...

Προχώρησε πάλι στην άκρη και κοίταξε κάτω..περνούσε ένα τρένο γεμάτο κάρβουνο..
Κοίτα μαμά..τα όνειρά σου..τα όνειρά μου φεύγουν..να φύγω και εγώ μαμά..να έρθω να βρω την αγκαλιά σου...

Το βράδυ τη βρήκε αποκαμωμένη..ξάπλωσε στο κρεβάτι της..Απόψε θα πώ στη μαμά πως ήμουν δυνατή..πως θα παλέψω όπως και εκείνη και κάποτε θα την κάνω υπερήφανη και ευτυχισμένη ...γιατί θα είμαι ακόμα εδώ..




...................................................................................................................................
story No2


Ένα δυνατό τίναγμα την κούνησε απ΄τη θέση της...κάτι καλό θα ήρθε σήμερα στον ιστό της. A..όλα κιόλα από τότε που ο δρόμος της την έφερε σε αυτό το πανδοχείο δεν έχει παράπονο τρώει καλά....όλο και κάτι έρχεται χορτασμένο από αυτά που βρήκε στο πάτωμα της κουζίνας και πέφτει στα δίχτυα της.

Κινήθηκε αργά προς το σημείο που προκάλεσε την αναταραχή...
-καλέ τι είν’τούτο?
Ένα τεράστιο πορτοκαλί στρογγυλό πράγμα είχε διαλύσει την όμορφη και προσεγμένη κατασκευή της ...
-μα είναι τρελοί όλοι τους? Τόσο κόπο έκανα για να φτιάξω αυτό το αριστούργημα..έλεος!
Πήγε κοντά να περιεργαστεί πιο προσεκτικά την αιτία της απρόσμενης καταστροφής..
-Μάλιστα...δεν κινείται άρα είναι πεθαμένο..πόδια δεν έχει άρα μου το πέταξαν μισοφαγωμένο..Τελείωσε θα το στείλω από κει που ήρθε...
Έσπρωξε με τα χνουδωτά μαύρα ποδαράκια της την πεθαμένη πορτοκαλί μάζα και εκείνη κύλησε στην άλλη άκρη της κουζίνας...
Ένας ξανθός μικρός άνθρωπος..πιο κοντός από τους άλλους έπαιζε εκεί με ένα μισοδιαλυμένο τρένο ...μόλις είδε την μάζα εκείνη άρχισε να την κουνάει πέρα δώθε ..να την πετάει ψηλά και να την ξαναπιάνει για να την πετάξει άλλη μια φορά...
-Πώ πω το έρμο το εντομάκι...ευτυχώς που είναι πεθαμένο γιατί απτο ταρακούνημα αυτό θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς απο στομαχικό ίλιγγο...
....
«Μάρκο αυτή η μπάλα σου έχει γίνει εμμονή παιδί μου...άστη και πήγαινε μέσα..έχουμε δουλειές εδώ..δε βλέπεις?» ακούστηκε μια τσιριχτή φωνή μες στην κουζίνα...

-Ααααα ώστε ‘’μπάλα’’ το λένε αυτό το ζώο..κρίμα πάντως..
σκέφτηκε η μικρή μαύρη αράχνη και κρύφτηκε ξανά μες στη γωνιά της..


.......................................
Αυτές είναι δύο ιστορίες που έφτιαξα με τις πέντε λέξεις της γλυκιάς sunshine!
Kαλώ τους lee , τριαντάρα,ΑΝ205,dark maiden και cchef να παίξουν με τις λέξεις
Μάυρο(όπωσδήποτε), σεξ(οπωσδήποτε), πάλη, νεκροταφείο,ήλιος

Χαχαχαχχααα

φιλιάααααααααα

COFFEE DREAM..

Σήμερα έχει πολύ ωραία μέρα εδώ ..
Σκέφτηκα ότι θα ήθελα έναν καφέ μαζί σας..
Λοιπόν είχαμε ραντεβού στις 10:00(ας πούμε)..πρώτοι ήρθαν η Lee ,o cchef και η Καρυάτιδα..γιατί είναι πάντα στην ώρα τους..
Μετά ήρθε το μπούγιο..it is,eggod,deadendmind,miss sunshine, chaplin, μικρός πρίγκιπας, αργυρένια , Σπύρος, yo και η τριαντάρα...
Τέλεια...πήγαμε στο πάρκο και κάτσαμε στον ήλιο,μέσα στα δέντρα..
Χαβαλές,ταβλάκι και αραλίκι..

Ωραίος καφές παίδες...κρίμα που έχετε να κάνετε τόσο δρόμο για να γυρίσετε όλοι πίσω..
Περάσαμε τέλεια πάντως

Φιλιά σε όλους..

NO COMMENTS........

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ....ΑΝ ΔΕ ΦΩΝΑΞΩ ΘΑ ΣΚΑΣΩ..ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΠΙΑ
ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΟΛΑ..ΑΠΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ , ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΓΑΜΟΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ..ΤΑ ΝΕΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..

ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ..ΤΙΠΟΤΑ
ΝΟΜΙΖΩ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΦΥΓΩ ,ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΩ, ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΠΙΑ..

ΝΟΜΙΖΩ..ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΒΡΩ ΕΓΩ..

ΑΠΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΛΙΓΗ ΖΩΗ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΩ..ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΛΙΓΗ ΓΑΛΗΝΗ , ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ, ΓΕΛΙΑ,ΧΑΡΑ..

ΔΕ ΧΟΡΤΑΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΚΟΜΑ...

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ..ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ..ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΩ..ΝΑ ΒΡΙΣΩ..ΝΑ ΠΑΩ ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΝΗ ΒΟΛΤΑ..ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ..ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΟΣ...ΝΑ ΜΗ ΚΟΙΜΗΘΩ..ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΞΥΠΝΙΑ ΩΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ...ΝΑ ΜΗ ΔΩ ΑΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ..ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ..ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΑΥΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΝΑ ΤΖΑΚΙ..ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ..ΤΟΣΟ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΗ...ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ..ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΕΣΤΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ..ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΥΡΑ....ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ...

ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ...

ΔΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΡΕ...ΔΕ ΜΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ...ΔΕ ΘΕΛΩ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ ΡΕ...

ΔΕ ΝΟΙΩΘΩ ΠΙΑ...

ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΑ ΤΑΤΟΥΑΖ..ΜΕ ΕΓΔΕΡΝΑΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ..ΣΥΝΕΧΕΙΑ..Ε..ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΜΟΥΔΙΑΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΘΑ ΠΙΑ...

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ...ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ..ΔΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΠΙΑ

Σηκώθηκες πριν καν ξημερώσει,
έξω απλωνόταν σκοτάδι μόνο..
τόσο βαρύ που κάλυπτε τον πόνο,
εκείνο που ξανά και ξανά σε είχε στοιχειώσει..
..
Καφές σκέτος..σαν εσένα
Στον καθρέφτη του μπάνιου τα μάτια σου άδεια
έγιναν δάκρυα στο κρεβάτι σου ,για αμέτρητα βράδια
τώρα πια δεν θες να αντικρύσεις κανένα...
..
Στέκεσαι στο παράθυρο και κοιτάζεις έξω
Ακούς τον άδειο εαυτό σου να μιλά
Σέρνεται μέσα σου χρόνια..τον ξέρεις καλά.
‘‘μια μέρα ακόμα..θα αντέξω..’’
...
Ντύνεσαι αργά και ξεκινάς..
Κοιτάζεις πάνω και βρέχει..
Τον άκουσες , είπε ότι αντέχει
Κι όμως εσύ γιατί πονάς..
..
Γύρω σου όλοι γελοίοι...
Ρίνεις το βλέμμα..
Γύρω σου όλοι γελοίοι
Και ξαφνικά στα πάντα αίμα..
..
‘‘Μια μέρα ακόμα θα αντέξω..’’
Έτσι είπε..
Όμως δεν ήθελα να τρέξω
Το σκοτάδι μου με βρήκε..
..

Ιστορία..

Χθές είδα μια εκπομπή για την ιστορία που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο..
Είδα παιδιά δημοτικού να φωνάζουν..''Ω μεγάλε Ατατούρκ'', είδα παιδιά γυμνασίου να λένε ''εσείς κόψατε κομμάτια τους γονείς μας, απορούμε πως είμαστε φίλοι ακόμα..''και..''Η ιστορία που μαθαίνουμε στην Τουρκία είναι η αληθινή ιστορία..γιατί είμαστε αντικειμενικοί''
Είδα έναν ιστορικό του Τοπ-Καπί να λέει ''εσείς οι Έλληνες νομίζετε πως είστε απόγονοι του Σωκράτη και των άλλων αρχαίων Ελλήνων ,ενώ είστε ένα μείγμα Σλάβων, Αλβανών και άλλων...''
Είδα Τουρκοκύπριους να διώκονται γιατί μιλούν με Ελληνοκύπριους..
Είδα Σκοπιανούς να λένε..''είμαστε απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου γιατί είμαστε Μακεδόνες και ζούμε στη Μακεδονία...εσείς είστε Έλληνες και ζείτε στην Ελλάδα..''
Ιστορικούς να λένε οτι ισχυρίζονται πως είναι Μακεδόνες γιατί για να αναγνωριστούν έπρεπε να έχουν μια ιστορία 2000-3000 χρόνων,οπότε τη δημιούργησαν για να υπάρξουν...

Δεν ξέρω τι να πώ για όλα αυτά..
Δέ γνώρισα προσωπικά ούτε τον Σωκράτη,ούτε το Μέγα Αλέξανδρο...
πρόλαβα να γνωρίσω όμως τη γιαγιά και τον παππού μου που διώχθηκαν από τη Σμύρνη..
πρόλαβα να ακούσω από το στόμα τους και τα μάτια δύο μικρών παιδιών τότε..τα ουρλιαχτά και τον πόνο..τον πανικό και τη σφαγή των μωρών τα οποία πετούσαν ψηλά και τα κάρφωναν με τα σπαθιά τους..τους βιασμούς κοριτσιών που ποτέ δεν μπήκαν στα καράβια..
είδα τη λύπη τους για τη χαμένη πατρίδα,τα σπίτια και τους κόπους τους..είδα τα προσφυγικά τους σπίτια που έπεσαν με το μεγάλο σεισμό και ξαναβρέθηκαν στο δρόμο...

Τουλάχιστον κάποιοι σαν εμένα θα μπορέσουν να πουν στους επόμενους τι έγινε τότε..θα μπορέσουν να δείξουν το φανατισμό που διαιωνίζεται και το χάσμα που καλλιεργείται ..

Ο Χίτλερ έκανε τόσα εγκλήματα αλλά οι Γερμανία στα σχολεία της δεν φωνάζει ''Ω μεγάλε Χίτλερ..'' υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ντροπή για το παρελθόν τους..

Η αλήθεια δεν ξέρω που βρίσκεται ..ξέρω όμως τι έζησαν κάποιοι και αυτό θα το υπερασπίζομαι πάντα..γιατί ο εθνικισμός είναι ένα απο τα χειρότερα χαρακτηριστικά ενός λαού..ο σεβασμός όμως της αληθινής του πορείας μέσα από τις πληγές του είναι κάτι άλλο..

I DON'T BELONG HERE...

I wish I was special...
you're so fucking special..

But I'm a creep..I'm a weirdo..

What the hell am I doing here?

I DON'T BELONG HERE....

____________________

Radiohead-''Creep''

THE ΣΟΚΟ-ΦΕΡΤΑ EFFECT

Mετά απο πρόταση του Σπύρου και μετά απο σκάλωμα που έφαγα και δεν έιχα τι να γράψω..να μερικές απο τις αγαπημένες μου ταινίες:


''Ο ΚΥΒΟΣ'' -απίστευτη ασφυξία και πίεση..

''DAS EXPERIMENT'' -ανθρώπινες συμπεριφορές που υποκλίνονται σε ζωώδη ένστικτα

''Το πράσινο μίλι''-ο Θεός King!!!!




'' Μαθήματα πιάνου''-αρρωστημένη αγάπη και ακραία τιμωρία ...με μια φοβερή μουσική

''Underworld''-ΕΕΕΕ...μια αδυναμία στη darkila την έχω ...γιατί να το κρύψω?

Σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες επιλογές ακόμα..αλλά περιμένω και τις δικές σας

Lee-cchef-deadend mind-Μικρέ Πρίγκιπα-Chaplin και Μiss sunshine

Μη σπρώχνεστε ε...φιλιααααααααά

?

Αν ήσουν άντρας δυνατός..και έφτανες σε μια στιγμή θυμού..απίστευτου θυμού..
θα σήκωνες το χέρι σου?Θα χτυπούσες?

Μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν θα απατήσεις ποτέ αυτόν που αγαπάς?

Ξέρεις βαθιά μέσα σου οτι θα είσαι ένας σωστός γονέας και δε θα κάνεις τα λάθη που σε πόνεσαν όταν ήσουν μικρός?

Είσαι σίγουρος οτι δεν θα πεις ψέμματα ποτέ στο σύντροφό σου και οτι θα απαντάς ειλικρινά ακόμα και αν η αλήθεια τον πληγώσει?

Πόσο καλά ξέρεις τον εαυτό σου ωστε να απαντήσεις με σιγουριά σε όλα αυτά?

On the other side...

Do you remember slow-motion-times

With little golden stars?

I see you tumble in the streets

I hold you hand in the cinema

A piece of heaven

In a rotten world

You disappeared in a roaring night

I could die

I cry

On the other sideI'll see you again

On the other sideWe'll walk hand in hand

On the other sideI'll see you again

On the other sideWe'll walk hand in hand

I saw you again with tears in your eyes

My heart beats hard

Time doesn't move in a picture

But I can't live in the past

Life is easy If you don't care about the future

And it's easy to smile If you don't care about the truth

I still love youBut I've changed myself

On the other sideI'll see you again

On the other sideWe'll walk hand in hand

On the other sideI'll see you again

On the other sideWe'll walk hand in hand

When I see you ...

Silke Bischoff -ON THE OTHER SIDE