Σήμερα είδα τον πατέρα μου στο μετρό...
Ξέρω, δεν ήταν αυτός αλλά έτσι νόμιζα.
Σήμερα μίλησα με έναν άνθρωπο που ήξερα.
Τελικά τίποτα δεν ήξερα, απλά έτσι νόμιζα.
Κοιτάζω στον καθρέφτη μου και νομίζω πως με βλέπω..
Τόσο καιρό απλά νομίζω ρε πούστη μου...
Και επιμένω πως ξέρω..
Θα βάλω στο δωμάτιο κορδέλες κόκκινες και μαβί τούλι. Θα πιάσω και κανα δυο χάρτινα αστεράκια στις γωνίες και θα κάτσω από κάτω να νομίζω πως νυχτώνει για να κοιμηθώ.
Θα βγάλω το τέρας μέσα απ΄τη ντουλάπα μου να ξαπλώσουμε αγκαλιά. Τι σκατά το φυλάω τόσο καιρό αν δε μπορώ να το πάρω μια γαμημένη αγκαλιά?
Συγχαρητήρια μικρή μου, βρήκες τον πάτο πια και τώρα μπορείς να σταματήσεις να παραπονιέσαι για τις πτώσεις.
Να σταματήσεις να παραπονιέσαι γενικά, κούρασες και το τέρας και τα τούλια και τις κορδέλες. Όλο τον κόσμο που ράβεις χρόνια ολόκληρα με όσα νόμιζες πως ήξερες...τον κούρασες.
Πόσο σκούρα να' ναι η θάλασσα αυτή την ώρα? Βαθιά μέσα σε ένα ταξίδι πέρα από τον αφρό...πόσο σκοτεινή να' ναι?
Δε ξέρω να κολυμπάω, ποτέ δεν έμαθα και τη θάλασσα τη φοβάμαι μα πρέπει να μοιάζει με το χρώμα που έχουν οι σκέψεις μου απόψε.
Θέλω να βρω ένα χάπι που να με κάνει να μη σκέφτομαι, να μην έχω πονοκέφαλο και να κοιμηθώ.
Επίσης αν με έκανε να δω τον πατέρα μου άλλη μια φορά θα βοηθούσε.
Αδιέξοδο.
Τοίχος καλή μου λέμε...
'Όπισθεν και ξανά. Ξέρεις εσύ.
Και ..τοίχος...αδιέξοδο..και πάμε πάλι.
Πονάει πολύ το κεφάλι μου και νυστάζω...
Λαβύρινθοι με τοίχους και αδιέξοδα.
Θέλω νύχτα με καθαρό ουρανό, αστέρια και νυχτολούλουδο. Θέλω στρώμα στον κήπο και τριζόνια. Θέλω να είναι η αδερφή μου τεσσάρων ξανά και να την αφήσω να γελάει ώσπου να την πάρει ο ύπνος.
Μαγικά φίλτρα θέλω και ραβδιά που θα ακυρώσουν όλα όσα γάμησα με τα νομίσματά μου και θα μου δώσουν ανοιχτό παράθυρο και καθαρό αέρα με τη μορφή μιας δεύτερης ευκαιρίας.
Μιας...όγδοης ευκαιρίας?
Μιας γαμημένης ευκαιρίας ακόμα...
Και ξέρω ότι θα τα κάνω όλα αλλιώς.
Ναι...αυτή τη φορά νομίζω πως ξέρω.