Indeed...
Χαοτικοί διάδρομοι σε κατάφωτο σούπερ μάρκετ. Χαρτονένια σταντ με συναισθήματα σε τιμή ευκαιρίας, λαμπερές χρωματιστές συσκευασίες για ζωές που υπόσχονται τα πάντα αλλά δεν θα μάθεις ποτέ τι περιέχουν αν δεν τις ανοίξεις. Αν δεν λουστείς με το περιεχόμενό τους μέχρι να στάξει και η τελευταία τους στιγμή.
Διαφορές ανάμεσα στο ράφι και στο ταμείο. Πάντα διαφορές...
Τι να εμπιστευτείς ε?
Τα μάτια σου και αυτά που νόμιζες πως είδες όταν με χαρά επέλεξες ή το στεγνό πράσινο λαμπάκι στο ταμείο που αν το διαβάσεις τώρα λέει άλλα?
Και γιατί να βρισκόμαστε όλοι σε τέτοια σούπερ μάρκετ?
Και γιατί να πουλάμε και να αγοράζουμε τα αισθήματα και τα βιώματά μας?
Σε καταλαβαίνω...μάλλον.
Θα προτιμούσα να στέκομαι σκονισμένη στο ράφι μιας βιβλιοθήκης, να με έψαχνε μόνο όποιος αναζητούσε κάτι μέσα μου. Όποιος με χρειαζόταν πραγματικά για να τον βοηθήσω να λύσει το βαθύτερο πρόβλημα της ζωής του, για να του παραθέσω τα λάθη μου και να μην τα δοκιμάσει ποτέ, να του αφήσω απλά τη μυρωδιά παλιού χαρτιού στα χέρια του.
Θα το προτιμούσα?
Μακάρι να'ξερα.
Είμαι βλέπεις ο άνθρωπος που παρά τη καθόλου γυαλιστερή συσκευασία, έχω αμέτρητες διαφορές. Ξέρεις...ράφι-ταμείο. Πολλές, πολλές διαφορές.
Και ανασφάλειες και ανάγκες και παράλογες απαιτήσεις και σκοτεινές πτυχές με κοφτερά τελειώματα. Ίσως ήταν έτσι απ΄την αρχή η οικογενειακή συσκευασία μας ...ίσως απλά έμεινα πολύ καιρό στο ράφι και αλλοιώθηκα.
Στο ράφι ?
Αστείο ...
Με τόσα φώτα στο σούπερ μάρκετ μου, τόση φασαρία και τόσους περαστικούς και εγώ δεν κατάλαβα τον καιρό που πέρασε.
Ποιο να΄ναι το όνειρο δύο διαφορετικά συσκευασμένων ανθρώπων άραγε?
Να μείνουν αρκετό καιρό στο ίδιο ράφι για να έχουν παρέα?
Να καταλήξουν στα ίδια σκουπίδια για να σαπίσουν μαζί?
Να περάσει κάποιος τυχαία και να τους σκορπίσει στο πάτωμα μαζί μπας και νοιώσουν ο ένας τον άλλο?
Δε ξέρω...
Από αυτή την άποψη καλύτερα που είμαι αυτή που είμαι.
Όποια κι αν είμαι ...
Κι ας αλλάζω διαδρόμους, ράφια, αξία και χρηστικότητα στα μάτια του καθενός...
Δε με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς και για μένα έχω αλλάξει ...
Δε ξέρω καν για ποιο λόγο θα με επέλεγα και αν..
Και ποιο πρέπει να' ναι το δικό μου όνειρο ως μη συσκευασμένου ανθρώπου?
Για να μη γίνω σκονισμένη με άρωμα παλιού χαρτιού?
Λυπάμαι αλλά απ΄την αρχή δεν ήξερα το λόγο που γράφω, πόσο μάλλον το συμπέρασμα.
Κάποιες φορές δε μπορώ να παρακολουθήσω τη ζωή.
Τη δική μου ζωή.
Την αφήνω απλά να συμβαίνει.
Μουδιασμένη με τσιγάρο και ποτό.
Γιατί έτσι κι αλλιώς,με συσκευασία ή χωρίς, με διαφορές ή όχι, με όνειρα ή με μια μουδιασμένη αναμονή...
Θα συμβαίνει.
