......

Όλα ξεκινάνε με ένα στραβό χαμόγελο. Αυτό που γέρνει προς τα κάτω..
Αυτό που προσπαθείς να το φτιάξεις στον καθρέφτη και το μόνο που βγαίνει είναι μια έκφραση ηλίθιου πόνου, ίσως του πόνου που το δημιούργησε εξαρχής.
Αυτό το χαμόγελο που σου κόβει την όρεξη και κάθεσαι κοιτώντας ένα ποτήρι κρασί...το μεσημεριανό μαζί και το βραδινό σου.
Που σε κάνει να κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου λες και ταξιδεύεις σε τρενάκι του λούνα-παρκ και το μόνο που διακρίνεις είναι μουντζούρες για πρόσωπο και θολό περίγραμμα για σώμα.
Μουντζούρες σε γουλιές με κόκκινο κρασί είστε όλοι για σήμερα. Όλα για απόψε.
Και με ζαλίζει το χαμόγελό μου και με πικραίνει που προσπάθησα να το φτιάξω και με φοβίζει που δεν άλλαξε ποτέ.
Ξέρω όμως πως μπορώ να το κρύψω καλά στο μαξιλάρι μου και με λίγη τύχη ως αύριο θα έχει πεθάνει. Αυτό που δε κρύβεται σε ένα όνειρο είναι η αιτία που το δημιούργησε...η αιτία που σου θυμίζει πως δεν έχει καμιά ουσία να ονειρεύεσαι χαμογελώντας.
Έστω και μισά, έστω και στραβά...
Μουντζούρες και κρασί είπαμε...